Pokój cichej nauki

Nowe królicze gniazdko? Chyba można nazwać tak internat, do którego wciąż nie przywykł. Na dodatek ostatnio złapało go przeziębienie i już uszy na wierzchu, przecież nie będzie tak łazić, o nie! Nosił dzielnie bluzę z kapturem, pod którym ukrywał puchate uszy.  Jednak choroba czy nie, musi się pouczyć... W sprawie technologii. Telefon faktycznie dobra rzecz, lecz komputer też przydatny jest (RandomBunnyFact#68 o dziwo można go wykorzystać do innych rzeczy, niż oglądanie dziwnych filmów). W internacie właśnie to pomieszczenie umożliwiło mu kształcenie się w tej dziedzinie, lecz kalectwo boli i nim cokolwiek może zrobić, to trzeba się skleić, o! Pomimo powolnych kroków i tak udało mu się zrobić sobie krzywdę... Tyle dobrego, że otoczenie tym razem nie ucierpiało! Króliczka paczka, aktywacja... Czy coś takiego. Wygrzebał z plecaka kilka plastrów, gaziki i tę nieszczęśliwą wodę utlenioną. Rozłożył swoją apteczkę na jednej z ławek, nasączając gazik wodą utlenioną, by przyłożyć do zadrapania na poliku, a syknięcie samo wyszło z ust. Szczypie, bo szczypie, lecz medykiem siebie trzeba być.
- Kurde... - mruknął naklejając na polik plaster w zielone króliki. Coś go w nosie kręciło, coś się zbliża! Zbierał się, zbierał, aż w końcu poszło! - Achooo! - kichnął, nawet porządnie! Uszy zdążyły zrzucić z głowy kaptur, a ogon wyskoczył spod bluzy, a pechowiec? Pechowcu aż oczy zaszły łzami, przez co wyglądał jakby się zbierało mu na płacz, świetnie zaczyna się nauka.

Olivier powoli wszedł do pomieszczenia. Musiało wyglądać to komicznie, bo niósł ze sobą tyle rzeczy, że nie lada wyczynem było nie pogubienie tego wszystkiego; w jednej dłoni kubek, z którego ulatniała się para, w drugiej garść słodyczy. Pod pachami miał pełno książek; ciężko powiedzieć od czego, chyba od języków. Chłopak od razu skierował się do najbliższej ławki, z ulgą wyłożył na niej wszystkie rupiecie. Był tak zajęty sobą, że początkowo nawet nie zauważył, że ktoś poza nim jest w pomieszczeniu.
- Ugh - wymsknęło mu się, gdy okazało się, że pod kubkiem z herbatą został mokry ślad. Rozejrzał się po pokoju, licząc, że znajdzie tu jakieś chusteczki, albo cokolwiek innego, czym mógłby to wytrzeć. Niestety; niczego takiego nie znalazł. Zamiast tego dostrzegł jakąś istotkę! Chociaż, prawdę powiedziawszy, nie spodziewał się, że ktoś będzie tu przebywał. Gdyby wiedział, z pewnością ubrałby coś innego niż dresy. Odchrząknął, próbując zwrócić na siebie uwagę.
- Eee, cześć - przywitał się z dość głupkowatym wyrazem twarzy. Podniósł dłoń i pomachał do chłopaka - Ummm... Masz może chusteczki? - tak, zdecydowanie najlepszy sposób na zawarcie nowych znajomości. Chusteczki.