Korytarz

Przechodziłem przez korytarz. Niedawno wyszedłem ze stołówki i nadal myślałem nad jednym - czy jestem tu jakimś odmieńcem? -Wszyscy inni wyglądają tak bardzo jak ludzie... Nie widziałem tu ani jednego potwora z takim futrem jak moim... Albo choć podobnym. Czy to normalne? W sumie nie widziałem jeszcze zbyt wielu potworów... - byłem zamyślony i nie zwracałem za bardzo uwagi na to co dzieje się wokół mnie. Tylko milczałem i szedłem przed siebie.

- Jak to nie ma hamburgerów!? – głośne oburzenie zaistniało w stołówce, kiedy Mori próbowała przekonać pracujący tam personel o absurdalności nieumieszczenia wspomnianego dania w menu. Skandal! Należała do grupy mięsożerców, na pewno nie będzie wpychać w siebie jedynie trawki!
- Ugh! – niczym dziecko okazywała swoje niezadowolenie, ostatecznie odwracając się z urażeniem i opuszczając czym prędzej pomieszczenie. – Co za… – nie dokończyła myśli, kiedy jej wzrok wyłapał interesującą personę na korytarzu. A może zwierzę?
Uniosła zdziwiona brwi, by następnie bez skrępowania podbiec do psowatego. – Czy to… jesteś z rasy Border Collie!? – szeroki uśmiech odsłaniający białe zęby ozdobił jej twarz, a ekscytacja zabłysnęła w brązowych oczach wlepionych z uwagą w nieznajomego.

Nagle musiałem przerwać moje rozmyślania gdy podbiegła do mnie jakaś osoba. Chyba chłopak. Spytał się czy jestem z rasy Border Collie... Miał mnie za psa. To w sumie nie było nic zaskakującego... W końcu wyglądam trochę jak taki pies. - Emm... M-można t-tak powiedzieć... A t-ty jesteś...? - zapytałem tego nieznajomego. Pomyślałem że takie podbiegniecie do kogoś i nawet nie przedstawienie się jest trochę nieuprzejme, ale nie chciałem nic mówić. Jeszcze by się wkurzył.

Mori była bardzo bezpośrednią osobą, ponadto, pochłonięta jakąś ideą, oddawała jej się w pełni, nie zważając na inne kwestie jak kultura. A tej często jej brakowało, nie da się ukryć.
- Super, mam psa tej rasy, macie niemal identyczne oczy! - stwierdziła z entuzjazmem, przystając przed chłopakiem. Jego wzrost pozwalał Ayako utrzymywać z nim łatwy kontakt wzrokowy, za co była w duchu wdzięczna. Niewiele centymetrów wzrostu ich różniło.
- A, mów mi Mori! - wyciągnęła do niego rękę w ludzkim odruchu, ale przecież nie uważała, by miała do czynienia z prawdziwym psem. I nie miała zamiaru traktować go jak kogoś gorszej kategorii.
- Jak Cię zwą? - niestety pewne chęci z trudem tłumiła w zarodku, dłoń świerzbiła ją do poczochrania łba towarzysza.

- M-miło mi cię poznać Mori. J-jestem A-alex... - powiedziałem podając rękę chłopakowi. Podobało mi się że nie za bardzo zwracał uwagę na mój wygląd. Przyglądałem się mu czując jednocześnie coś od niego... Coś... przez co czułem że gdzieś się pomyliłem. Jednak nie potrafiłem powiedzieć gdzie dokładnie. Poza tym był ode mnie trochę niższy. - A już myślałem że to ja jestem najniższy w szkole... - na razie ignorowałem to co Mori powiedział o swoim psie.

- Alex! Jak ten lew z Madagaskaru! - zauważyła, stwierdzając, że przynajmniej jego imię nie zginie gdzieś pod setkami roztrzepanych myśli. Miała tendencję do tracenia wątku podczas rozemocjonowanych powieści, to samo tyczyło się innych, ważnych rzeczy, które powinna pamiętać, a jednak wyślizgiwały się jej gdzieś po drodze.
- Ahahaha...! - zaśmiała się nerwowo, zmuszając wargi do krzywego uśmiechu. Tak zwane robienie dobrej miny do złej gry. - No widzisz, miejmy nadzieję, że znajdzie się ktoś jeszcze niższy! - proooszę, nie chcę być najniższa, argh!, dodała w myślach, przeklinając Boga za złośliwość. - Stresujesz się? - zainteresowała się w związku z jego jąkaniem się.

// To o wzroście było w myślach XD
- N-nie, n-nie stresuję się! W-wszystko jest w-w porządku... -odpowiedziałem. Wyraźnie dało się wyczuć trochę strachu w moim głosie. Tak naprawdę byłe kłębkiem nerwów. Spojrzałem na chłopaka. Postanowiłem szybko zmienić temat. - do jakiej klasy c-chodzisz? J-ja jestem z 1-1... - powiedziałem. Na razie dobrze rozmawiało mi się rozmawiało z Mori. Oby już tylko nie porównywał mnie do jakiegoś zwyczajnego psa...

|| A nie wyglądało na to XD
- Haha, luzik arbuzik! - poklepała go pocieszająco, aczkolwiek hardo po ramieniu, nie chcąc pozwolić odczuć mu zbyt dotkliwego skrępowania, bo... przy niej nie było co się wstydzić! Nie oceniała, a przynajmniej starała się tego nie robić, pozostając w strefie obiektywizmu.
- 1-1!? Ja też! Czyli sam swój! - zaśmiała się, odgarniając niedbale niesforny kosmyk z czoła, który zaczął jej przeszkadzać, ale zaraz i tak wrócił na poprzednie miejsce. Przeklęte włosy. - Jak Ci się podoba w szkole? - neutralny temat, lecz idealny na zacieśnianie więzi.

- W-w szkole? J-jest d-dobrze... p-przynajmniej n-na razie... - to ostatnie dodałem nieco ciszej. - S-swoją drogą w-wiesz co j-jest na d-drugim piętrze? - spytałem. Będąc wcześniej na stołówce słyszałem że ponoć coś tam jest. Niestety nie powiedzieli mi co tam dokładnie się znajduje. Byłem trochę ciekaw i pomyślałem że może dobrze byłoby o tym porozmawiać z kimś zanim się tam wybiorę.

- Więcej optymizmu, koleś! - wyszczerzyła zęby, opierając dłonie na biodrach. - Łap byka za rogi, bo w dorosłym życiu będzie już trudniej, a my wciąż młodzi i piękni! - kolejny dźwięczny śmiech opuścił jej gardło mimochodem. Jakoś tak nie mogła pozbyć się optymistycznego płaszczyka, pod którym chowała wszystkie swoje obawy i zmartwienia - okazywanie słabości uważała za zgubne, może dlatego zwróciła uwagę na ten brak pewności siebie u rozmówcy. - Ha? - uniosła brwi. - Nie mam bladego pojęcia... ale też obiło mi się o uszy, że ukrywają tam coś ciekawego! Ej, weźmy się za eksplorację tych terenów! - nowa idea, nowe pokłady upartości jako pomoc w dążeniu do wyznaczonego celu. Nie ma bata, osobiście zbada drugie piętro, jeśli znajduje się tam coś godnego uwagi.

- T-tak t-teraz? - spytałem zdziwiony. On nawet nie wiedział nic za bardzo o tym co jest na drugim piętrze. Nie chciałem jeszcze tam iść. - W-w sumie... c-chciałbym s-się jeszcze rozejrzeć p-po s-szkole... - i tak naprawdę trochę bałem się tego co może tam czekać. - M-możemy się umówić n-na z-zrobienie tego potem! W-w sumie... m-może chcesz się wymienić n-numerem t-telefonu? - spytałem już w razie czego wyjmując komórkę z kieszeni.

- Ahaha, jasne, że nie tak teraz! To byłaby wyprawa naszego życia, na nią trzeba się odpowiednio przygotować! Ale wstępnie jesteśmy umówieni, nie? - uniosła dłoń, robiąc tak zwaną "okejkę". Prawdopodobnie zdążyła się nieźle napalić na myśl zwiedzania mrocznych zakamarków szkoły i dokona eksploracji nawet, jeśli miałaby poświęcić temu swój błogi sen, wstając po północy i incgonito dostając się do nieznanych terenów. Co prawda, samej strach by ją w końcu obleciał, ale z towarzyszem - w postaci na przykład Alexa - wszystko pójdzie o wiele przyjemniej. - Brzmi dobrze - wyciągnęła komórkę z kieszeni, odblokowując ekran i wchodząc w kontakty. Podyktowała mu powoli numer, by później samej wklepać jego w spis.

Powoli wpisałem numer Mori'ego do kontaktów upewniając się przy tym parę razy że dobrze wpisałem każdą cyfrę, gdy skończyłem schowałem telefon do kieszeni i spojrzałem na chłopaka. - D-dzięki... j-ja j-już p-pójdę... n-na razie! - powiedziałem i odszedłem. Znów zacząłem myśleć nad tym nad czym myślałem wcześniej, zanim Mori mi przerwał: czy jestem odmieńcem? Nie minęło zbyt wiele czasu nim dotarłem do wyjścia.
[z.t.]

- Do później! - pomachała mu jeszcze ręką na pożegnanie, odprowadzając go wzrokiem do wyjścia. Kliknęła przycisk "zapisz" i z uśmiechem schowała komórkę do kieszeni spodni. Zerknęła jeszcze na stołówkę, ale przypomniawszy sobie o braku hamburgerów, wydęła wargi i sama po chwili opuściła korytarz.

[zt]